บทที่ 2 รับน้อง

ปาร์ตี้เป็นไปด้วยความสนุกสนาน มีทั้งรุ่นพี่ที่เป็นผู้หญิงที่เพิ่งมาถึง อยู่ในกลุ่มด้วยสองสามคน เกือบ ๆ จะห้าทุ่มเสียงรุ่นพี่คนหนึ่งดังขึ้น

"เฮ้ย...มาสนุกกัน อ้าว ใครยังไม่ได้ดื่ม...มารับแก้วของตัวเองเลย..." เสียงรุ่นพี่เรียกให้ทุกคน ซึ่งต่างทยอยกันไปรับเครื่องดื่มกันคนละแก้ว ซึ่งพวกผู้ชายในนั้นและรุ่นพี่ต่างรู้ดีว่าเครื่องดื่มที่ว่าผสมยาปลุกเซ็กซ์อย่างอ่อนลงไปด้วย เพราะหลังจากปาร์ตี้นี้ก็จะพากันไปรับน้องในรูปแบบแปลกใหม่ที่ใคร ๆ ก็รู้ว่าโปรเจกต์ "ขึ้นขี่"

มีมี่รับแก้วเครื่องดื่มมาโดยไม่รู้ว่าข้างในมีอะไรผสมอยู่บ้าง ทุกคนที่อยู่ในงานต่างเมามายและกำลังโยกย้ายส่ายสะโพกกันอย่างสนุกสนาน

มีมี่ไม่เคยแม้จะเที่ยวผับหรือย่างกรายเข้ามาในที่แบบนี้เลยและไม่เคยอยู่ในหัวสมองของเธอด้วย หญิงสาวเป็นคนรักเรียนและใฝ่ดีตามคำสอนของเตี่ย ตอนที่เรียนเชียงราย เธอก็อยู่หอพักหญิงมาโดยตลอด มีอาจารย์เป็นผู้ดูแลหอพัก

"มี่อย่าดื่ม" เสียงลีโอตะโกนบอกเธอแข่งกับเสียงเพลงที่ดีเจเปิดเสียงดังลั่นกำลังเพิ่มจังหวะให้ทุกคนที่อยู่ในร้านโยกย้ายส่ายสะโพกเต้นแร้งเต้นกากัน

"อะไรนะ" มีมี่พยายามถามตะเบ็งเสียงแข่งกับเพลงที่ดังสนั่นลั่นไปทั้งร้าน ลีโอพยายามบอกว่าอย่าดื่มและตัวเขาเองได้แอบเทแก้วของเขาไปตรงกระถางต้นไม้ตั้งอยู่ด้านหลังของเขาแล้ว

"เฮ้ย...ไอ้มี่ดื่มสิ แหม...รุ่นพี่ให้ของไม่ดื่ม นี่ถือว่าไม่ให้เกียรติกันนะโว้ย" เสียงรุ่นพี่คนหนึ่งในกลุ่มขู่ขึ้น ทำอย่างกับว่าเธอเป็นรุ่นน้องผู้ชายคนหนึ่ง พยายามยัดเยียดส่งแก้วแตะริมฝีปากและบีบปากบังคับให้อ้าปากรับเครื่องดื่ม ก่อนจะเทลงคอมีมี่อย่างทุลักทุเล

ลีโอลุกขึ้นยืนทำท่าทางกระฟัดกระเฟียด ก่อนจะตรงเข้ามากระชากคอเสื้อรุ่นพี่คนนั้นแล้วส่งหมัดตะบันหน้าเข้าไปอย่างแรง หลังจากนั้นก็เกิดการตะลุมบอนกันขึ้นเล็กน้อย

ก่อนที่เพื่อนและรุ่นพี่คนอื่น ๆ จะมาจับแยกทั้งสองคน มีมี่เดินเข้ามากระชากแขนลีโอและก้มหัวยกมือไหว้ขอโทษรุ่นพี่คนดังกล่าวและลากลีโอออกไปนอกร้านกับเพื่อนสนิทคนใหม่อีกคนของลีโอวิ่งตามหลังมา

"แกกลับกันก่อนนะ" เสียงติ๊ดหรือติ๊ดชึ่ง เพื่อนคนใหม่ที่เพิ่งรู้จักกันเมื่อตอนเดินเข้าคณะวันแรกบอกทั้งสองคน

"เดี๋ยวเราจะจัดการทางนี้ให้เอง" พูดจบติ๊ดก็รีบเดินกลับเข้าไปในร้านอย่างรวดเร็ว มีมี่ใช้สองมือกระชากแขนลีโอให้เดินตาม ก่อนจะโบกรถตุ๊ก ๆ ที่กำลังวิ่งผ่านมาพอดี

"ลีโอไปกับมี่ที่คอนโดก่อนนะ" เสียงเธอบอกเขาและรีบดึงมือเขาให้ขึ้นตามมานั่งบนรถตุ๊ก ๆ แล้วบอกจุดหมายปลายทางแก่คนขับ กว่าจะถึงหอพักของมีมี่ที่ไกลพอสมควรเธอลงหน้าหอพัก โดยไม่ลืมดึงมือผู้ชายที่นั่งหน้างอบนรถลงมาด้วย

"ลงมาคุยกันก่อน...เร็ว" เธอส่งเสียงเร่งเขาก่อนจะส่งเงินตามจำนวนที่ตกลงให้แก่คนขับ

"เฮ้...อย่าทำหน้าเหม็นได้ไหม โอ๊ย...เขาไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย" เธอส่งเสียงต่อว่าเขาดังลั่นก่อนจะเดินหน้าเข้าไปยังคอนโดที่เธอพัก

"ถ้าอารมณ์ไม่ดีก็ไม่ต้องคุยกันนะ"

เธอบอกเขา ก่อนจะสะบัดตัวเดินเข้าลิฟต์ไป ลีโอยื่นมือมากั้นตรงกลางประตูลิฟต์ที่กำลังจะปิดลง ประตูจึงเปิดออก เขาก้าวเข้ามาในลิฟต์ยืนหน้าบึ้งอยู่ใกล้ ๆ มีมี่ยื่นมือไปกดตัวเลขเพื่อขึ้นไปยังชั้นที่เธออยู่ เมื่อขึ้นไปถึงก็เดินนำเขาไปยังห้องพัก เขายังหน้าบึ้งแต่ก็ยังเดินตามไม่พูดไม่จา

"เข้ามาก่อนสิเดี๋ยวสักพักค่อยกลับ"

เสียงเธอเชิญชวนเขาให้เข้ามายังห้องพักของเธอ เพราะหันเป็นเห็นเขาทำหน้าหงิกงอไม่เลิกและไม่อยากง้อเขาในตอนนี้ แต่ถ้าเกิดลีโองอนขึ้นมาจริง ๆ เหมือนที่คราวเกิดเรื่องกับพีคก็จะทำห่าม ๆ ออกมาให้เห็น (**พีค จากเรื่องเดิมรักสะดุดใจ)

จริง ๆ ทั้งสองสนิทกันมาตั้งแต่เด็ก ๆ เล่นหัวกันมาเป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่อนุบาลและเพิ่งเปลี่ยนเป็นสถานะแฟนเมื่อตอนอยู่ ม. ห้าแบบเป็นจริงเป็นจังและแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของซึ่งกันและกัน

"ไม่เห็นโทรหาเขาเลย รอตั้งนานคนอุตส่าห์เป็นห่วงเลยตามไป" เธอต่อว่าเขาพอได้ยินกันแค่สองคนสำหรับห้องพักคอนโดเล็ก ๆ และแคบ ๆ

"โอ๊ย...มี่ใครได้ใช้ได้จับโทรศัพท์มั่งวะ รุ่นพี่แม่งโหดโคตร ๆ” เขาพูดจบก่อนจะทิ้งร่างลงบนโซฟา ที่ตั้งอยู่ริมฝาผนังห้องอย่างโมโห อารมณ์โกรธยังคงค้างและจ้องหน้ามีมี่อย่างงอน ๆ

มีมี่เดินไปหยิบขวดน้ำดื่มจากตู้เย็นส่งให้เขาและมีของตัวเองอีกหนึ่งขวด รู้สึกร้อนรุ่มผิดปกติ รีบเปิดขวดและกระดกขึ้นดื่มแบบทีเดียวหมด ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกัน

"เออ...ก็คนมันเป็นห่วง ก็คนไปถึงแล้วจะเอายังไง"

"แล้วเป็นไง ก็รู้ว่ามีแต่ผู้ชาย ยังจะทำก๋ากั่นไปอีก" เขาต่อว่าเธอกลับเช่นกัน

"สรุปมี่ผิดใช่ไหม" มีมี่ชี้นิ้วไปที่กลางหน้าอกของตัวเองทำแบบซ้ำ ๆ ทั้ง ๆ ที่หยุดพูดไปแล้ว

"เออ...ไหน ๆ ก็กลับมาแล้ว เป็นความผิดของเขาเองแหละพอใจยัง" ลีโอเห็นกิริยาของแฟนสาวแล้วรีบบอกว่าเขาผิดเอง แต่น้ำเสียงก็ห้วนพอกัน